Dokonując sprzedaży prywatnych rzeczy (odzież, elektronika, kosmetyki) trzeba mieć świadomość, że nie zawsze taka transakcja pozostaje neutralna podatkowo. W ustawowo określonych okolicznościach kwoty uzyskane z takiej sprzedaży należy opodatkować podatkiem dochodowym.
Przychód przez pół roku
Przychody osiągane przez osoby fizyczne ze sprzedaży składników majątku ruchomego w pdof klasyfikowane są do źródeł przychodów, jakim jest odpłatne zbycie rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o pdof. Wysokość tego przychodu należy określić zgodnie z art. 19 ust. 1 tej ustawy, a to oznacza, że wartość wyrażona w cenie wskazanej w umowie, należy pomniejszyć o koszty odpłatnego zbycia.
Omawiany przychód powstaje jednak jedynie w konkretnie określonym czasie. W wyniku dokonania sprzedaży rzeczy powstaje on bowiem wyłącznie wtedy, gdy sprzedaż ma miejsce przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jej nabycie. W konsekwencji taka sprzedaż rzeczy może skutkować powstaniem obowiązku zapłaty pdof jedynie wtedy, gdy okres jej posiadania był krótszy niż pół roku. Bieg tego półrocznego okresu liczy się od końca miesiąca, w którym podatnik nabył jej własność.
Jak wyliczyć przychód?
Rzeczy stanowiące składniki majątku ruchomego niezwiązanego z działalnością gospodarczą zbywane są odpłatnie najczęściej na podstawie umowy sprzedaży. Dla sprzedaży takich rzeczy nie została zastrzeżona żadna szczególna forma dokumentacji tej czynności, nie jest również wymagane sporządzenie jej na piśmie. Warto jednak pamiętać, że w celach dowodowych, związanych z ustaleniem ewentualnego obowiązku podatkowego, warto, aby miała ona formę pisemną. Podstawą ustalenia wysokości przychodu jest cena określona w umowie. Jednak gdy sprzedawca poniósł wydatki związane ze zbyciem rzeczy, np. koszty ogłoszeń, czy transportu, wówczas o wartość tych wydatków klasyfikowanych jako koszty odpłatnego zbycia można obniżyć cenę określoną w umowie i w ten sposób ustala się wysokość przychodu ze sprzedaży.
Zaniżanie ceny nieopłacalne
Często spotykaną praktyką jest chęć minimalizowania ceny rzeczy wykazywanej w umowie sprzedaży. Jednak zaniżanie tej ceny bez uzasadnionej przyczyny może okazać się nieopłacalne. Bowiem w takiej sytuacji gdy cena określona w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej rzeczy i jednocześnie podatnik nie potrafi racjonalnie uzasadnić takiej różnicy, organ podatkowy upoważniony jest do jej określenia w wysokości wartości rynkowej. W takim przypadku na potrzeby ustalenia swojej wyceny organ podatkowy stosuje ceny rynkowe podobnych rzeczy z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca sprzedaży. Dlatego też gdy w przypadku danej transakcji występują okoliczności mające wpływ na obniżenie tej ceny, należy je wiarygodnie udokumentować oraz warto wskazać w umowie.
Podstawa opodatkowania
Podstawę opodatkowania przy sprzedaży rzeczy prywatnych stanowi dochód, który zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o pdof wyznacza różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży rzeczy a kosztem jej nabycia, zmniejszona o nakłady dokonane w czasie posiadania rzeczy.
W pojęciu kosztu nabycia rzeczy mieści się kwota należna zbywcy, czyli kwota wynikająca np. umowy zakupu rzeczy oraz koszty związane z jej zakupem. Z kolei koszty związane z zakupem to takie wydatki, jak m.in. koszty transportu. Jeżeli rzecz sprowadzono z zagranicy, to zalicza się do nich m.in. wydatki na tłumaczenie dokumentów czy też ubezpieczenie rzeczy w drodze.
W zakres nakładów poniesionych w trakcie posiadania rzeczy wchodzą głównie wydatki związane z jej remontem lub ulepszeniem, które mają wpływ na zwiększenie jej wartości. Do tej kategorii należy zatem zaliczyć poniesione na m.in. tuningowanie samochodu, renowację antyków, remont lub wymianę części w sprzęcie RTV czy AGD, dokupienie dodatkowego oprogramowania do sprzętu elektronicznego. Z tej kategorii wyłączone są wydatki związane z bieżącą eksploatacją rzeczy. Zadbanie o udokumentowanie tych nakładów leży w interesie podatnika -sprzedawcy. Trzeba bowiem pamiętać, iż sprzedający o omawiane wydatki obniża podstawę opodatkowania, a to powoduje, że ma obowiązek udowodnienia przed organem podatkowym rzeczywistego poniesienia wydatku oraz jego wysokości.
Sposób opodatkowania
Dochód uzyskany ze sprzedaży rzeczy opodatkowany jest na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Podatnik nie jest jednak zobowiązany do zapłaty podatku w trakcie roku podatkowego, w którym doszło do sprzedaży. Nie trzeba go również wykazywać w żadnej deklaracji. Dopiero po zakończeniu roku dochód należy rozliczyć w rocznym zeznaniu podatkowym składanym w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym sprzedano rzecz. Tak uzyskany dochód rozlicza się wraz z innymi dochodami opodatkowanymi według skali podatkowej (np. dochodami z pracy, ze zleceń, z emerytury). W tym samym też terminie należy uregulować podatek dochodowy z tego tytułu.
Źródło: www.gofin.pl
